Kolejną, piękną jaskinią regionu LOT, w południowej części Francji jest Marchepied. Jest to jaskinia o niewielkiej średniej głębokości 10-15m. Uznawana przez nurków za jedną z bardziej widowiskowych. Trudności na wejściu powodują jednak, że nie jest tak często odwiedzana jak pozostałe popularne miejsca w tym regionie. Możemy więc zwykle cieszyć się w samotności jej pięknem.
Jaskinia Marchepied, jak i cała droga prowadząca do wywierzyska, znajduje się na prywatnym terenie. Lokalne środowisko nurków jaskiniowych, na zasadzie odpłatnej umowy z właścicielem, wydzieliło część terenu pola na dojście do wywierzyska. Sami możemy korzystać z tych udogodnień bezpłatnie. Nie musimy też nigdzie zgłaszać faktu nurkowania w tym miejscu.
Należy jednak zwracać uwagę na pozostawianie po sobie idealnego porządku oraz o jak najmniejsze wydeptywanie pola, przez które prowadzi ścieżka. Francuscy rolnicy nie należą do zbyt „wyrozumiałych”.
Jaskinia ma swój początek w wywierzysku, które ma około 2 metry szerokości i około 2-3 metry głębokości. Ze względu na osuwające się ściany wejście zostało wybetonowana przez lokalnych nurków jaskiniowych. Założono również belkę rozporową wewnątrz najbardziej problematycznego miejsca. Dzięki temu jest dobrze przygotowana i zabezpieczona przed ewentualnym wypłukaniem czy zasypaniem wynoszonymi przez wodę z jaskini drobnymi kamieniami.
Wejście do wnętrza jaskini odbywa się w pozycji pod kątem 30 stopni głową w dół. Na głębokości około 3 metrów mamy do pokonania najwęższy odcinek. Restrykcja jest często zasypywana przez kamienie wymywane ze środka oraz wypłukiwane z jej bocznych ścian. Szerokość przewężenia to ok. 1 m, wysokość około 50 cm. Wąsko jest na odcinku długości 3-4 metrów. W najwęższym miejscu znajduje się występ skalny, który stanowi centrum restrykcji i najbardziej problematyczne miejsce. Często wymagane jest kilkuminutowe odkopywanie odłamków skalnych. Następnie do pokonania mamy położony diagonalnie korytarz, szerokości około 3 metrów i wysokości koło 1 metra, który ciągnie się przez około 30m. Dalej robi się znacznie szerzej i jaskinia zaczyna ukazywać nurkom swoje piękno. Piękne łuki skalne, korytarze o szerokości 3-5 metrów i wysokie na ok. 4 metry. Jaskinia ciągnie się w taki sposób przez 510 metrów do pierwszego syfonu. Maksymalna głębokość pierwszego odcinka to 17 metrów. Aby dotrzeć do kolejnej suchej partii trzeba pokonać następne 28 metrów z maksymalną głębokością 5 metrów. Ostatni syfon to kolejne 668 metrów z maksymalną głębokością 69 metrów.
Ze względu na restrykcje wejściową polecaną konfiguracją jest sidemount. Wejście w twinsecie wymaga zarówno odpowiedniego przygotowania psychicznego jak również zwykle dłuższego odkopywania kamyczków. Sprawdzi się również mały twinset typu 2×7 (300 bar) do wypożyczenia u Olivera w Gramat (The Cave to Be).
Stała poręczówka znajduje się dopiero za restrykcją na spongu. Jest to mocna, solidna poręczówka. Ukształtowanie jaskini pozwala na dogodne, łatwe prowadzenie własnej poręczówki. Liczne kamienie, odłamki oraz występy skalne ułatwiają jej rozkładanie.
Jest to na pewno jaskinia dla nurków lubiących niewielkie przestrzenie oraz restrykcje pod wodą. Ze względu na dość długie przewężenie (30 metrów długości), transport bocznych butli stage pod wodą w tych warunkach będzie trudny ale możliwy. Niewątpliwą atrakcją tej jaskini jest restrykcja, zaraz za którą rozpoczyna się bajeczna podróż w jej głąb z licznymi przejściami w skałach zwieńczonych u góry łukami skalnymi. Korytarze mają jasne ściany układające się w piękne formacje.
Woda wypływająca z wywierzyska dosłownie powala na kolana, jest naprawdę bardzo czysta. Na spongu znajduje się niewielka ilość osadu, który podnosi się za nurkiem przepływającym zbyt nisko dna. W związku z mocnym zwężeniem światła jaskini na wejściu podniesiony osad jest szybko wymywany i nie pogarsza mocno wizury. Po przepłynięciu restrykcji, woda się jeszcze bardziej klaruje. Im dalej w głąb jaskini, tym piękniej. Widoczność to praktycznie zawsze przedział 20-30 metrów. Stanowi to bardzo dobre warunki nurkowe. Jaskinia ma bardzo prosty układ pod wodą – jeden korytarz, brak bocznych ciągów i skrzyżowań. Mimo to nie należy do łatwych, spowodowane jest to koniecznością przejścia przez opisana wyżej restrykcję.
Żeby dotrzeć do wywierzyska trzeba dojechać do parkingu położonego na niewielkim wzniesieniu w pobliżu jaskini. Droga jest malownicza, ciągnie się między wzgórzami. Nie jest już w najlepszym stanie ale nie ma problemu z dojazdem autem osobowym. Bezpłatny parking może pomieścić kilka samochodów. Jest jednak wystarczająco dużo miejsca aby wzdłuż drogi zmieścić znacznie więcej aut. Przy parkingu znajduje się znak informacyjny z nazwą jaskini. Nie ma więc żadnego problemu ze znalezieniem tego miejsca. Niestety nie ma cienia. Jest to istotne podczas letnich nurkowań gdy temperatury dochodzą w tym regionie do 30-40 stopni.
Po wypakowaniu sprzętu musimy pokonać drogę prowadzącą z parkingu w dół. Jest to wąską ścieżką przez zarośla ciągnąca się pod drzewami. Po kilkudziesięciu metrach docieramy do polany, przez którą jest wytyczony, wąski na dwóch nurków, wydeptany ślad w trawie. Zaprowadzi nas nad samo wywierzysko. Dystans z parkingu do wywierzyska to około 200 metrów. Nachylenie terenu jest niewielkie.
Współrzędne znajdujące się poniżej prowadzą do parkingu. Rozpakowany sprzęt trzeba dalej zanieść do wywierzyska opisywaną wyżej ścieżką. Jest możliwość użycia wózka z pompowanymi kołami do transportu, jednak pierwszy odcinek jaki pokonać trzeba z parkingu w dół do linii zarośli jest wysypany odłamkami skalnymi, nie dużymi ale ostrymi. Sprzęt można ułożyć przy samym wywierzysku.
44°32’24,9°N 1°45’55°E
44.540250, 1.765410
zdziebeł
