Region Veneto położony jest w północno-wschodniej części Włoch gdzie swoim pięknem witają nas Dolomity. Miejsce jest znane w środowisku nurków jaskiniowych z kilku ciekawych, pięknych jaskiń, dostępnych do eksploracji podwodnej. W artykule skupię się na jednej z najpopularniejszych jaskiń w tym miejscu jaką jest przepiękna Grotta Elefante Bianco (pol. Jaskinia Białego Słonia). Swoją sławę zawdzięcza urokliwemu położeniu, ogromnym rozmiarom i znacznej głębokości.
Jaskinia ma swój początek w wywierzysku, które ma około 20 metrów szerokości i 18 metrów głębokości, które jest otoczone pionowymi, wapiennymi skałami. Całość prezentuje się bardzo widowiskowo. Z wywierzyska woda wypływa strumieniem, który po około 100 metrach stromego spadku wpada do rzeki Brenta. W zależności od kilku czynników pogodowych woda wypływająca z jaskini potrafi znacznie utrudnić możliwość penetracji wnętrza. W przypadku bardzo intensywnych wiosennych roztopów czy długich opadów deszczu wejście do jaskini jest praktycznie niemożliwe.
Stoki jeziorka opadają bardzo stromo w kierunku północno-wschodnim na głębokość około 18 metrów. Dopiero na dnie tego malowniczego zbiornika znajduje się właściwe wejście do jaskini. Jeśli dopisze nam szczęście i trafimy na idealne warunki to otwór wejściowy zobaczymy już z powierzchni jako ciemny poprzeczny cień na tle żółto-mlecznych skał.
Do wnętrza docieramy przez szerokie poprzeczne pęknięcie o wysokości 2-3 mertów i szerokości około 7-8 metrów. Już samo wpłynięcie do obszernej komnaty napawa ogromną chęcią poznania najdalszych czeluści Jaskini Elefante Bianco. Nie jest to jednak takie proste ponieważ zaraz za wejściem, spąg (dno) jaskini opada powoli na głębokość około 30 metrów. Po przepłynięciu kolejnych kilkunastu metrów osiągamy głębokość 40-45 metrów i docieramy do krawędzi sporych rozmiarów studni. Widok robi naprawdę duże wrażenie. Ogromny otwór ma średnicę około 15 metrów i spada pionowo w dół do głębokość 70-73 metrów. Na dnie znajdziemy sporo głazów i odłamków skalnych o różnych rozmiarach. Dalej korytarz opada lekko pod skosem w dół do około 75-76 metrów i tak ciągnie się poprzez różnej wielkości komnaty z ogromnymi, luźno rozłożonymi odłamkami skalnymi dochodząc do około 80 metrów wciąż powiększając głębokość. Rekordowa osiągnięta w jaskini głębokość to ponad 200m i nie jest to zdecydowanie koniec. Ma więc do zaoferowania bardzo dużo dla zaawansowanych nurków technicznych.
Gruba , stała poręczówka, przytwierdzona pinami wspinaczkowymi do lewej ściany, zaczyna się po lewej stronie wejścia do jaskini i praktycznie rozłożona jest w ten sposób aż do krawędzi studni (około 45-50m głębokości). Dalej opada pod stromym kątem w głąb studni, momentami pionowo. Zastabilizowana jest w tradycyjny sposób o skały. Od tego momentu jest znacznie cieńsza. Poniżej krawędzi studni poręczówka jest często luźna ze względu na występujący w tym miejscu prąd podczas dużych opadów deszczu. Na dnie studni jest niestabilna, często poszarpana a nawet pozrywana i luźno wisząca, czasem wplątana między skały. Należy zachować czujność ze względu na jej luźne fragmenty, które może unosić prąd wody. Sugeruję zakładać swoją poręczówkę już od krawędzi studni chcąc płynąc w jej głąb.
Ukształtowanie jaskini pozwala na dogodne, łatwe prowadzenie własnej poręczówki. Liczne kamienie, odłamki oraz występy skalne ułatwiają jej rozkładanie.
Poniżej opracowanie 3D jaskini, sięga do krawędzi studni
Jest to na pewno jaskinia dla nurków lubiących duże przestrzenie pod wodą oraz znaczne głębokości. Do 80 metra nie ma żadnych przewężeń czy restrykcji. W odległości kilkudziesięciu metrów od wejścia poręczówka rozchodzi się w kierunku opisywanej już studni a także do góry w miejsce, które znajduje się nad studnią. Możemy wykonać niewielki jump – około 2-3m. Pozwoli to nam zwiedzić kopułę nad samą studnią. Jest tam zwężony tunel długości kilku metrów z wejściem (wpływając w niego) i wyjściem w dół (zaraz nad samą studnią).
O ile nie natrafimy na dni deszczowe, widoczność (wizura) kształtuje się od kilku do kilkudziesięciu metrów (nawet powyżej 20 metrów). Najlepsza panuje zwykle w górnej części jaskini nad studnią, ze względu na niewielki ruch wody w tym miejscu. Na spągu nie ma żadnych osadów, więc nawet nieostrożny nurek nie może zmącić wody w sposób, który utrudniałby mu powrót do wyjścia.
Pomimo prostego układu – jeden opadający korytarz, brak bocznych ciągów i skrzyżowań jaskinia nie należy do łatwych. Szybko osiągana dużą głębokość ponadto wielkość korytarzy, które przy słabszej widoczności nie pozwalają na sięgnięcie latarką od ściany do ściany znacznie podnosi poziom trudności nurkowania.
Kierujemy się pod adres znajdujący się poniżej. Doprowadzi nas na parking, który znajduje się najbliżej wywierzyska. Na parkingu możemy zaparkować samochód bez żadnych opłat. Rozpakowany sprzęt trzeba dalej samodzielnie zanieść do jeziorka, w którym znajduje się jaskinia. Na końcu artykułu znajdziesz mapę Google z zaznaczonym parkingiem.
Via Ponte Subiolo, 17
36020 mori VI
Włochy
Aby dotrzeć do wywierzyska jaskini Elefante Bianco trzeba podążać schodami znajdującymi się naprzeciwko parkingu. Kierujemy się do góry, między budynkami, przez ogródek działkowy, winnicę, w górę rzeki. Poruszamy się po wydeptanej ścieżce starając się nie poczynić większych szkód. Następnie czeka nas strome zejście po bardzo nierównym i sypkim terenie. Trzeba tu bardzo uważać, łatwo o niekontrolowany upadek. Na nasz obóz najlepiej posłużą duże głazy znajdujące się przy samym wywierzysku. Tam rozkładamy i klarujemy sprzęt nurkowy przygotowując się do nurkowania.
Na naszym blogu znajdziesz relacje z naszych wyjazdów i nurkowań również w tej jaskini:
zdziebeł
Instruktor w Black Angel Divers
Autor artykułów o tematyce nurkowej. Pasjonat, nurek techniczny i jaskiniowy. Szkoleniowiec, instruktor nurkowania technicznego i rekreacyjnego federacji SSI/IANTD oraz pierwszej pomocy DAN/EFR. Zafascynowany mrokiem i zimnym pięknem francuskich i włoskich jaskiń. Swoje nurkowania realizuje zarówno z użyciem obiegów otwartych jak i zamkniętych.
